buna sahip olmak bir bakıma hayatımın özeti gibi.
başıma ne geldiyse bundan geldi.
i̇nsanlar kaybettim, insanlar kazandım... bazı arkadaşlarım bugün bu yüzden yanımdalar mesela.
defalarca kez kafamı duvarlara vurmamı sağladı belki ama herkesin hayatında az da olsa, birazcık bile olsa ihtiyacı var sanırım buna. derimiz buruşup da saçlarımız ağardığında lisede koca sınıfın önünde masaya çıkıp sesinin en korkunç haliyle
ali baba'nın çiftliğini nasıl söylediğin gibi anıları anlatabilmek için, hatırlayıp da gülümseyebilmek için.
kırk-elli sene sonra ne olur, yaşıyor bile olur muyum bilmem ama bir süre sonra elimde anılardan başka bir şey kalmayacak gibi hissediyorum.
(bkz: önce yapıp sonra düşünmek )